تخصیص بهینه سهمیه‎های انتشار CO2 بین ایران و اقتصادهای نوظهور

افزایش سهم انتشار گازهای گلخانه‎ای در اقتصادهای نوظهور و ایران، ضرورت مشارکت این کشورها در کاهش انتشار این گازها را بیشتر می‎کند. تخصیص مناسب سهمیه انتشار CO2 می‎تواند پایه محکمی برای تجارت انتشار بین کشورها در آینده ایجاد نماید. روش‎های بسیاری برای تخصیص سهمیه‎ انتشار وجود دارد. این مقاله مدل غیرخطی مجموع سود صفر در تحلیل پوششی داده‏ها (ZSG-DEA) را به‌منظور تخصیص کارای سهمیه انتشار میان کشورهای عضو بریکس و ایران به‏کار می‎گیرد. در این مدل، برخلاف مدل‌های قبلی، متغیر CO2 به‌عنوان خروجی نامطلوب است و با فرض میزان ثابت انتشار CO2 در مرز مشخص شده، شرایط بهینه پار‎تو ایجاد می‏شود. نتایج حاکی از آن است که بعد از تخصیص سهمیه‎های انتشار بر مبنای مدل ZSG-DEA، مقادیر انتشار CO2 در تمامی کشورها در یک مرز مشترک بهینه قرار می‎گیرد. با توجه به شاخص‎های مورد بررسی، کشور چین با بیشترین فشار در کاهش انتشار مواجه است و روسیه مسئولیت کمتری در کاهش انتشار دارد. بنابراین، سیاست‌گذاری‎ها باید بر مبنای مجموعه‎ای از شاخص‎های توسعه اقتصادی یک کشور قرار گیرد. طبقه‌بندی JEL: Q52، Q53، Q56 کلید واژه‏‌ها: انتشار دی اکسیدکربن، تخصیص سهمیه انتشار، تحلیل پوششی داده‏ها، مدل مجموع سود صفر در تحلیل پوششی داده‏ها (ZSG-DEA)